ေဒၚစုေစတနာကို ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ရင္ ေက်းဇူးတင္ၾကမွာပါဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း | ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ေအာက္တုိဘာလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ၁၄ နာရီ ၀၂ မိနစ္

http://www.mizzimaburmese.com/edop/songpa/8433-2011-10-05-07-52-27.html

ရာဇဝင္ဘီး တပတ္ျပန္လည္သည္လား

ျမန္မာျပည္ေခတ္သစ္ ရာဇဝင္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကို မွီသည့္လူ တဦးတေယာက္မွ မရွိပါ။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ႏုိင္ငံေရး သမားေပါက္စဘဝမွာ အဂၤလိပ္ကို လက္နက္ကိုင္ တိုက္မွရမည္ဟု သႏၷိ႒ာန္ခ်ခဲ့စဥ္က ဂ်ပန္ေတြဆီမွ စစ္ေရး ပညာသင္ကာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ရမည့္ အခိ်န္မွာ မေၾကာက္မရြံ႕ေတာ္လွန္ေရးကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ျပည္သူမ်ားသည္ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္စစ္တပ္တို႔အၾကား ေၾကမြေအာင္ အဖ်က္စီးခံ၊ အႏွိပ္အစက္ခံ ခဲ့ၾကရသည္။ စစ္ဦးဘီးလူး ဆိုသလိုဂ်ပန္ေတြ အတက္မွာ စစ္ႏုိင္ေရး သက္သက္အတြက္ ဗံုးမိုးရြာခဲ့ၾကသည္။ အဂၤလိပ္ေတြက ရွိသမွ်အားလံုး မီး႐ႈိ႕ၿပီး ဆုတ္ခြာသြားၾကသည္။ ေျမဇာပင္အျဖစ္ ထီးထီး ပ်က္စီးက်န္ရစ္ခဲ့တာက
ျမန္မာျပည္ ၿမိဳ႕အသီးသီး။

ထို႔ေၾကာင့္ ပ်က္စီးေနေသာ တိုင္းျပည္ကို ငွဲ႔၍ တုိင္းျပည္ကို စစ္မီးအတြင္းသို႔ ဆြဲမခ်လိုၾကေတာ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လူစု
သည္ အသက္ပင္ ငယ္ၾကေသာ္လည္း ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ႏုိင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အေၾကာင္းကို နားလည္ခဲ့ၾကသည္။ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာက တုိင္းျပည္အတြက္ တာဝန္ယူရမည္ ဆိုတာကို သိရွိလာၾကသည္။

ဤေစတနာကို ေရွ႕ထား၍ စစ္ႀကီးအၿပီးတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးကို အဂၤလိပ္ထံမွ ေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္ ရယူရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ မရမွ၊ ေနာက္ဆံုး လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ကိုင္ဆြဲရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ဤနည္းျဖင့္ (ရရင္ရ မရရင္ခ်) ဟူေသာ (မူ) ေပၚေပါက္ခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာ္လွန္ေရး သမားလည္း ဟုတ္သည္၊ ပညာတတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားလည္းဟုတ္သည္၊ သည္မွတဆင့္ ေနာက္ဆံုး အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ဘဝ ထိုမွ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာအထိ ျမင့္တက္ခဲ့ရသည္။


ေတာင္ေျခမွ အျမင္ႏွင့္ ေတာင္ထိပ္မွ အျမင္သည္ မတူ ႏုိင္ၾက။

ထို႔ေၾကာင့္ ပါတီအက်ိဳးကုိသာ ကြက္ၾကည့္ေသာအျမင္ႏွင့္ တိုင္းျပည္တခုလံုးအတြက္ ၿခံဳၾကည့္ပံုခ်င္း ျခားနားရေပၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဉာဏ္မမွီေသာ လူစုက တိုင္းျပည္အက်ိဳးကိုၾကည့္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အဂၤလိပ္ႏွင့္ လြပ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြး သည္ကို နားမလည္ႏုိင္ၾက၊ မနာလိုၾက။ အဂၤလိပ္ အလိုေတာ္ႀကီး ေအာင္ဆန္း၊ ေအာင္ဆန္း ဘယ္လဲ၊ ေအာင္ဆန္း ဘာလဲ စသည္ျဖင့္ တိုက္ခိုက္လာၾကသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေစတနာကို မျမင္္ႏုိင္ၾက။ ႏုိင္ငံေရး အသာရမႈကိုပဲ ျမင္ၾကသည္။ ပုဂၢိဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္မႈေတြ လြန္လာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေဂ်ာင္းဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။

ေဟာ အခုလည္း လာၾကျပန္ၿပီ။ ေဒၚစု၏ ေစတနာကို နားမလည္ ႏုိင္ၾကသူေတြ ေပၚလာၾကျပန္ၿပီ။ ေမးခြန္း ထုတ္ခ်င္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံေရးမွာ ေဝဖန္တာ အသစ္အဆန္းမဟုတ္။ ဒီမိုကေရစီမွာ ေမးျမန္းျခင္း၊ ဆန္းစစ္ျခင္းဟာ အင္အားတခုပဲ မဟုတ္ပါလား။ တခ်ိန္တည္းမွာ အမ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ ခံစားမႈ (emotions) အေပၚ အေျခခံၾကသည္။ ခ်စ္တယ္၊ မုန္းတယ္၊ ေထာက္ခံတယ္၊ မေထာက္ခံဘူး ဆိုတာေတြ အားလံုး လိုလိုသည္ မိမိ၏ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္က မ်ားသည္။ တိုင္းျပည္ကို ရာစုႏွစ္တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဓါးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္လာသူ မ်ား ကို မုန္းတာ သဘာဝက်ပါသည္။ မဆန္း။

သို႔ေသာ္ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ မာသာထရီဇာလုိ ျဖစ္သြားၿပီ”၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သို႔ “စစ္ေၾကျငာခ်က္” ဆိုသည့္ ေရးသားမႈေတြသည္ ေဒၚစု၏ ေစတနာကို နားမလည္ၾကလို႔ မိမိခံစားမႈအရ ေရးသား မႈေတြလို႔ နားလည္မိရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ေဒၚစု၏ ေစတနာကိုသာ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ရင္ ဒီလို အထင္မွားမႈေတြ ပေပ်ာက္ သြားႏိုင္သည္ဆိုသည့္ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေလာကတြင္ ဘယ္အရာမဆို တဖက္သပ္ တလမ္းသြားအျမင္ တခုတည္း မၾကည့္သင့္ပါ။ ေထာင့္ေပါင္းစံု ဘက္ေပါင္းစံုမွ ၾကည့္ၿပီး ျဖစ္စဥ္တခု၏ ျဖစ္ႏုိင္ေျခကို မွ်မွ်တတ သံုးသပ္မွ ျဖစ္ရပ္မွန္ႏွင့္ ပိုနီးစပ္ႏုိင္သလို၊ ခံစားမႈလည္း အနည္းဆံုး ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။


ဖေအတူသမီး

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလာက္ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ရာဇဝင္မွာ ႏွလံုးရည္ျပည့္သူမရွိ။ ကာယစြမ္းအား၊ ဉာဏစြမ္းအား ႏွစ္ဘက္ စလံုး အစြမ္းထက္သည္။ တိုင္းျပည္အေပၚ ထားေသာေစတနာမွာလည္း ေျပာစရာ မရွိ၊ ေနာက္ဆံုး တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ကိုပါ ေပးလႉခဲ့ရွာသည္။ ဖေအတူသမီးမို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ မိမိအႏၲရာယ္ကိုမမႈ၊ ဒီပဲရင္းျဖစ္ရပ္က သက္ေသ ထူခဲ့ၿပီ။

ေဒၚစုႏွင့္ သတင္းအင္တာဗ်ဳးေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါ။ ေဒၚစုသည္ ယံုၾကည္ခ်က္ ျပင္းသူဆိုသည္ကို မည္သူမွ် မျငင္းႏုိင္။ ထို႔ျပင္ ေဒၚစုတြင္ အေတြးအေခၚ ျပည့္သည္ကို ေဒၚစု၏ အေျဖေတြမွ သက္ေသထူလ်က္။


လူထုေခါင္းေဆာင္

ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ “အင္အား” ဆိုသည္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူအမ်ားစု ေထာက္ခံမႈပဲ။ တတိုင္း တျပည္လံုး အတိုင္းအတာႏွင့္ေထာက္ခံမႈရလာေတာ့ “လူထုေထာက္ခံမႈရၿပီ” လို႔ ဆိုႏုိင္သလို ေခါင္းေဆာင္သည္လည္း “လူထုေခါင္းေဆာင္” ဟု အသိအမွတ္ျပဳ ခံႏုိင္ၿပီ။

ဤသို႔ “လူထုေခါင္းေဆာင္္” အဆင့္ေရာက္ရန္ မလြယ္ပါ။ ပထမ မိမိ၏ ရည္မွန္းခ်က္ ထင္ေပၚရမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး၊ ေဒၚစုက ဒီမိုကေရစီ လြပ္လပ္ေရး။ ဒုတိယ ယံုၾကည္မႈ ထင္ရွားရမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဆိုရွယ္လစ္ႏွင့္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ၊ ေဒၚစုက လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီ။ ေဖၚေဆာင္မႈမွာ ရပ္တည္ခ်က္ ျပတ္သား
ရမည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အစြဲမရွိ၊ ရရင္ရ မရရင္ခ်။ မရမွခ်မွာ။ မလုိဘဲ အသက္ေတြကို မစေတးလို။ မွားမွားမွန္မွန္ ေဒၚစု က အၾကမ္းမဖက္ေသာ လမ္းစဥ္ကိုစြဲကိုင္ထားသည္။ သတၱိရွိမႈမွာ ေျပာစရာမရွိ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဂ်ပန္ လက္ထဲက
ေတာ္လွန္ေရးကိုရေအာင္ ဦးေဆာင္သြားသည္။ ေနမဝင္ အင္ပါရာ အရွင္သခင္ေတြကို ဉာဏ္ခ်င္းယွဥ္ရဲသည္။

ေဒၚစုက အာဏာရွင္ လက္ေအာက္မွာ ရင္ေကာ့၍ ဒီမိုကေရစီ ကို ေတာင္းဆိုရဲသည္။ ဦးမက်ိဳး။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏုိဘယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္ခံရကာ လူထုေခါင္းေဆာင္ထက္ ေက်ာ္၍ “ကမၻာ့ ဒီမိုကေရစီအုိင္ကြန္” အျဖစ္ အသိအမွတ္ အျပဳခံရသည္။ ကမၻာေပၚရွိ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲဝင္သူမ်ားအတြက္ အားက်စရာ အတုယူစရာ မီးတိုင္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။

ေဒၚစုလို ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ အဆင့္၊ ကမၻာ့ အဆင့္ ေရာက္လာေတာ့ “တာဝန္” ဆိုသည့္ ဝန္က ပိလာျပန္သည္။ စိတ္ထင္တိုင္း လုပ္၍ မရေတာ့။ ေဒၚစု စကားတခြန္းကို ဂ႐ုျပဳ၊ နားစြင့္ေနသူေတြက တပံုတေခါင္း။ ေဒၚစု၏ လႈပ္ ရွားမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသူ ေတြက မနည္းလွ။ စစ္အစိုးရႏွင့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေရွ႕ဆံုးက။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္သမား ဘဝကမလြယ္။ သြားသတိ၊ လာသတိ၊ ေျပာသတိ ရွိရၿပီ။

ေဒၚစုသည္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမဟုတ္။ အေျပာင္းအလဲကို ေသြးထြက္သံယိုမႈ လမ္းလိုက္၍ မေလွ်ာက္လို။ အၾကမ္းမဖက္ေသာ နည္းျဖင့္သာ ရယူလိုသည္။ စာေရးသူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္ကို ပိုႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ အၾကမ္း မဖက္ သက္သက္ကို ဘဝင္မက်။ သို႔ေသာ္ ေဒၚစု ကိုနားလည္ေပးသည္။ နားလည္ပံုက သည္လိုပါ။

လူထုေထာက္ခံမႈ ရွိလာပါက ေခါင္းေဆာင္တဦးဟာ သူႀကိဳက္ရာလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည္။ ကနဦးအစ ကတည္းက သူ၏လမ္းေၾကာင္းကို သိသိႏွင့္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္ပဲ မဟုတ္လား။ ေဒၚစုက အၾကမ္းမဖက္ေသာ လမ္းစဥ္ကို ယံုၾကည္သူ။

စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈျပဳၿပီး လာေဆြးေႏြးဆိုေတာ့ လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ပါေစ စစ္ဗိုလ္ေတြက မလာ။ အာဏာ လက္မ လႊတ္ခ်င္တဲ့ ဘက္ကလည္း ပိုမည္ထင္သည္။

တဘက္က တ႐ုတ္ႀကီးကိုအားကိုးရင္ အိႏၵိယ၊ အာဆီယံ၊ ႐ုရွား အားလံုးကို လွည့္စားသည္။ ၾကည့္ေတာ့ အညာသား ႐ိုး႐ိုးအအနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊက ႏိုင္ငံေရး လူလည္။ စိတ္ရွည္သည္။ အာဏာအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း ေနာေၾက သည္။


အာဏာရွင္၏ ထြက္ေပါက္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ၏ အားသာခ်က္မွာ ေရွာင္ရန္၊ ေဆာင္ရန္ကို အတုယူတတ္သည္။ ဦးေနဝင္းထံမွ အာဏာ က်မ္း ကို သင္ယူၿပီး ဦးေနဝင္း၏အမွားမ်ဳိး ဘယ္ေသာအခါမွ မလုပ္။ သက္တန္းရွည္ေသာ အာဏာရွင္တိုင္းသည္ အာဏာ ကို လက္မလႊတ္ရဲေသာ္လည္း နိစၥဓူဝ မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳဳပ္ရသည္မွာ ၎တို႔ အလုပ္မဟုတ္ေတာ့။ မိမိထံမွ အာဏာ မသိမ္းႏုိင္ရန္ အစီအမံေတြျပဳၿပီး မိမိတို႔က အေပၚက အသာၾကည့္ေန႐ုံ။

ဥပမာ ကက္စထ႐ိုက သူ႔ညီကို အာဏာလႊဲေပးၿပီး အခု သက္ေတာင့္သက္သာ ဇိမ္ရစ္ေန႐ုံ။ က်န္တဲ့သူေတြက သူ႔လူေတြခ်ည္း။ ပို၍ဉာဏ္ရွိတဲ့ တိန္ေရွာင္ပိန္တို႔က်ေတာ့ အာဏာ အေျပာင္းအလြဲကို စနစ္တက် Institutionalized လုပ္၊ စနစ္ကို ေဖၚေဆာင္ၿပီးမွ သူ႔ထက္ ငယ္သူေတြကို ေနရာေပးၿပီး သူက ထိန္းေက်ာင္း ေပးကာ လူႀကီး (၆) ေယာက္မွ ပဲ့ကိုင္ေပးသြားသည္။

ဦးေနဝင္းသည္ သူ႔၏ တပ္ရင္း (၄) က လူေတြနဲ႔ အာဏာတည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ သူ႔ကိုယွဥ္ေျပာႏုိင္သည့္ စစ္ဗိုလ္ေတြ အားလံုးကို ဖယ္ထုတ္ၿပီး ဟိုးေအာက္ တပ္ၾကပ္အဆင့္က လူေတြကို ဆြဲတင္လာၿပီး ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အပြင့္ေတြ တင္ေပးလိုက္က သစၥာေစာင့္တည္မႈကို ရာထူးႏွင့္ ဝယ္ယူလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာ္ထင္၊ ေအးကို၊ စိန္လြင္တို႔က တဆင့္ၾကားခံၿပီး Proxy နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သန္းေရႊတို႔ကို ကိုင္ထားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦး (တြင္း(၃))၊ ခင္ၫြန္႔တို႔က တဆင့္ တိုက္႐ိုက္ အာဏာမ႑ိဳင္ေတြကို ကိုင္ ထားခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ၏ ေရႊ႔ကြက္ေတြကို ျပန္သံုးသပ္ေသာ္ သူနဲ႔အတူ အာဏာယူခဲ့ၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအားလံုးကို (မ) ထုတ္သြားသည္။ အာဏာ၏ အတြင္းစည္းဝိုင္း ျဖစ္သည့္ (တပ္) ထဲမွာမထားခဲ့။ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးပံု ရွိၾကသည့္ ဦးေရႊမန္းႏွင့္ ဦးတင္ေအာင္ျမင္ဦးတို႔ကို တည္ေပးထားသည္။ ဒီႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္ေနၾကမွ တပ္ကို စည္း႐ုံးရန္ အခ်ိန္မရ၊ ဒီေတာ့မွ အသာေလးတပ္ကို အခ်ိန္ေပးၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် ကိုင္ႏိုင္သည္။ စစ္တပ္က အာမခံ ေပၚလစီပင္။

ဦးေနဝင္းရဲ႕ အဓိက မွားတဲ့ အခ်က္က သူရဲ႕တဆင့္ခံ (Proxy) အုပ္ခ်ဳဳပ္တဲ့ သူ႔တပည့္ေတြက သူ႔အရင္ ဘဝတပါး
ေျပာင္းကုန္ၾကသည္။ အသက္ႀကီးေတာ့ ဘာသာေရးဘက္ ေရာက္သြားပံုရၿပီး သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြား ပံု ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊသည္ ဦးေနဝင္းအမွားမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ခဲ့။

တိန္ေရွာက္ပိန္သည္ စနစ္တက် အာဏာအေျပာင္းအလဲကို Institutionalized လုပ္ၿပီးမွ စိတ္ခ်လက္ခ် ေသသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊလည္း ျမင္ႏိုင္သည္။ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ ဘယ္ေလာက္ အ႐ုပ္ ဆိုးဆိုးျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္၊ လူမ်ိဳးစု လႊတ္ေတာ္၊ ျပည္နယ္ အစိုးရဟူသည့္ Institution အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံ ေတြ ေပၚလာသည္။

လက္ရွိမွာ ဒါေတြသည္ ႐ုပ္ပစၥည္း အားျဖင့္္သာ တည္ရွိေနေသးသည္။ ဒီမုိကေရစီ စစ္စစ္ ေအာက္မွာကဲ့သို႔
အသက္ဝင္ လႈပ္ရွားႏုိင္ျခင္းမရွိေသး။ လႊတ္ေတာ္အမတ္အမ်ားစုက မိမိတို႔ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ သေဘာမေပါက္ၾကေသး။ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရႏွင့္ျပည္နယ္ အစိုးရေတြဘယ္လို အာဏာခြဲေဝ အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္ ဆိုသည္ကိုေတာင္ တိတိက်က် သိၾကေသးတာ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ စစ္အုပ္ေရးထက္ေတာ့ တဆင္ျမင့္လာၿပီ။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ အဆင့္ဆင့္ စစ္ဗိုလ္ေတြ၏ အမိန္႔သည္ ဥပေဒပင္။ စာေရးသူ၏ အေတြးတြင္ ၂ဝ၁ဝ
ေရြးေကာက္ပြဲသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ၏ ထြက္ေပါက္ပင္။


က်န္ခဲ့မယ့္ ႏုိင္ငံေရးသမိုင္း

ႏုိင္ငံကို ဦးေဆာင္ခြင့္ရသည့္ လူအမ်ားသည္ မိမိ၏ သမိုင္း Legacy ကိုထားခဲ့ခ်င္ၾကသည္ပင္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ လည္းမစဥ္းစားဟု မေျပာႏုိင္။ စပိန္မွာ ဖရန္ကိုဟာ အာဏါရွင္အျဖစ္ ေက်နပ္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး သမိုင္းေကာင္း ရန္ ဘုရင္စနစ္ကို ျပန္ေထာင္၊ ပါလီမန္စနစ္ကို ျပန္ေဖၚထုတ္ေပးသြားသည့္ ရာဇဝင္ သာဓကေတြရွိေနသည္။ ဒီမိုကေရစီ၏ အဂၤါရပ္ေတြျဖစ္သည့္ လႊတ္ေတာ္မ်ား၊ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ား ျပန္ေပၚလာသည္ကို အသိမွတ္ျပဳ၊ တိုးတက္ရန္ မႀကိဳးစား သင့္ဘူးလား။

အင္ဒိုနီးရွားတြင္ ဆူဟာတို ျပႆနာေပၚေတာ့ သူတို႔လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ဆူကာႏုိ၏ သမီး မီဂါဝါဒီဟာ ပါလီမန္အထဲ တြင္ ရွိေနၿပီ။ သူတို႔သည္လည္း စစ္သားတမတ္ႏွင့္ (စ) ၾကသည္ပင္။ သူတို႔လည္း အေရးေပၚေတာ့ ဆူကာႏုိရဲ႕ သမီး မီဂါဝါဒီကို ဝိုင္းေထာက္ခံၾကၿပီး တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲ လာသည္မွာ ယခုေတာ့ အင္ဒီုနီးရွား သည္ အာစီယံတြင္ စီးပြားေရးအရ GDP (ျပည္တြင္းထုတ္ကုန္ ပမာဏ) အႀကီးဆံုးႏိုင္ငံ၊ G20 ႏုိင္ငံ၊ ဒီမိုကေရစီ တြန္းကားသည့္ ႏုိင္ငံအျဖစ္ ေအာင္ျမင္မႈ လမ္းေၾကာင္းအေပၚ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ (မွတ္ခ်က္၊ တခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ အင္ဒိုနီးရွားေတာ္လွန္ေရးတြင္ သခင္သာခင္ကို ေစလႊတ္ၿပီး လက္နက္အကူအညီ ေပးခဲ့ဖူးသည္။)

ေဒၚစုက Oxford ေက်ာင္းထြက္၊ ကမၻာေက်ာ္ ဒီမိုကေရစီ အုိင္ကြန္။ ေဒၚစုသာ အခြင့္ရေသာ္ တိုင္းျပည္အတြက္ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးျပဳႏုိင္ပါသည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ေစ တုိင္းျပည္ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ လာၿပီ၊ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအံုေတြ ေပၚလာၿပီ။ ဤသည္ကို အသက္ဝင္ရန္ စြမ္းေဆာင္ လာႏုိင္ ေသာ္ တိုင္းျပည္အတြက္ မေကာင္းဘူးလား။ အမ်ားႀကီးလိုေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတာ့ မဟုတ္ ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚစုက သူ႔မိန္႔ခြန္းမွာ အေကာင္းျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းေျပာၾကားသြားသည္ဟု ထင္မိသည္။

အစိုးရ အေျပာင္းအလဲ


မိမိ မလိုလားသည့္ အစိုးရကို လံုးလံုးေျပာင္းလဲေစခ်င္ေသာ္ေတာ္လွန္ျခင္း Revolution နည္းႏွင့္ ေျပာင္းလဲ ႏုိင္သည္။ေတာ္လွန္ေရးတြင္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုအံုႂကြမႈ ေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္နည္းႏွင့္ ေျပာင္း၍ရသည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကုိ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဆင္ႏႊဲႏိုင္မွ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ အစိုးရႏွင့္ စနစ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းလဲ ႏုိင္မည္။ လူထုအံုႂကြမႈ ေတာ္လွန္ေရးနည္းႏွင့္ ေျပာင္းလွ်င္ေတာင္ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ အစိုးရျဖစ္လာေလ့ မရွိပါ။ အေၾကာင္းက ပ်ားအံုကို တုတ္နဲ႔ထိုးသလို ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ၿပီးမွ ျပန္စုရေတာ့ မိမိလုိခ်င္တဲ့ အစိုးရ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္လာမည္။

ဥပမာ ယူကရိန္းကို ၾကည့္။ ေလာေလာဆယ္ အီဂ်စ္ကို ၾကည့္။ ဆာဘီးယား (Serbia) ကိုၾကည့္။ ႏုိင္ငံအမ်ားစုမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ အလီလီလုပ္ၿပီးမွ အေျခက်လာႏုိင္သည္။ေတာ္လွန္ေရး အျပင္ ေနာက္တနည္းမွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းလဲသည့္ Evolution နည္းပဲ။ အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္း ကေတာ့ ဤနည္းပင္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ႀကီး ေနာက္ဆံုး တိုင္း ျပည္လြတ္လပ္ေရးကို အရယူေပးသြားတာလည္း ဤနည္းပင္။ ယင္းနည္းက ဉာဏ္ကစား တတ္ရန္လိုသည္။ အေပးအယူ လုပ္ရသည့္အတြက္ မိမိလိုခ်င္တာအားလံုး မရႏုိင္။ စိတ္ရွည္ရမည္။


ျမန္မာေတြရဲ႕ ျပႆနာက

က်ေနာ္တို႔၏ ျပႆနာသည္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေတာ္လွန္သည့္နည္းႏွင့္ စစ္အစိုးရကို မဖယ္ရွားႏုိင္ၾကပါ။


ႏိုင္ငံေရးတြင္ စုစည္းမႈရွိမွ၊ ဖြဲ႔စည္းမႈ ရွိမည္။ ဖြဲ႔စည္းမႈရွိမွ ဦးေဆာင္မႈရွိလာၿပီး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ ရွိႏုိင္ပါသည္။
ေဆာင္ရြက္မႈရွိမွ တိုးတက္တက္မႈ၊ ဒီကမွ အရွိန္ရလာၿပီး လူေတြယခုထက္ စု႐ုံးလာၾကၿပီး “အင္အား” ဆိုသည္
ေပၚလာႏုိင္ပါသည္။ ဒါလူမ်ိဳးတိုင္း တုိင္းျပည္တိုင္း မလြဲမေသြ ျဖတ္ေက်ာ္ၾကရပါသည္။ တေယာက္တေပါက္ ဦးတည္ခ်က္ ေပါင္းစံုႏွင့္ ေျခဦးတည့္ရာ လြန္ဆြဲေနၾကေသာ္ ေတာ္လွန္ေရး မေအာင္ႏုိင္ပါ။ ေဒၚစုက သူ၏ ယံုၾကည္ခ်က္သည္ အၾကမ္းမဲ့ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာ္လွန္ေရးကိုသာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္သူေတြကို မကန္႔ကြက္ပါ။

၈၈၈၈ ေခါင္းေဆာင္ေတြသည္ မ႑ိုင္တခုအျဖစ္ ရပ္တည္ႏုိင္ၾကသည္အျပင္ ေဒၚစုကို ပံ့ပိုးခဲ့ၾကျခင္းေၾကာင့္
ေဒၚစုႏွင့္ အတိုက္အခံေတြ ပိုအားမရွိခဲ့ဘူးလား။ အားျဖည့္သည့္သေဘာ။ ထို႔နည္းတူစြာပင္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္မွ ဆိုသည့္သူေတြ ဖြဲ႔စည္းမႈ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပသၾကၿပီး မိမိလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္စည္းထားၾကေသာ္ တိုင္းျပည္
အတြက္ ပိုအက်ိဳး မျပဳႏုိင္ဘူးလား။

ေလာကတြင္ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ျဖစ္ႏုိင္တာ၊ ျဖစ္လာတာ မတူတတ္ၾကပါ။ ျဖစ္လာသည္ကို အေျခခံၿပီး ျဖစ္ခ်င္သည့္ ဘက္ကို ျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ အေရာက္ဖန္တီး ႏုိင္သူေတြ၊ ေအာင္ျမင္သည့္သူေတြသည္ လက္ေတြ႔ အေကာင္ အထည္ ေဖၚႏုိင္သူေတြျဖစ္လာၾကၿပီး၊ က်န္သူေတြကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ ကမၻာမွာ က်န္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ အေတြး
မတူရင္ အျမင္ခ်င္း မတူႏုိင္ၾကပါ။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြကို ေသြးဆူလြယ္တယ္ဟု စြပ္စြဲၾကတယ္။ ေသခ်ာသည္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ (Emotions)
ေပၚမူတည္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးမွာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာမ်ားသည္။ ခံစားမႈကိုေက်ာ္ၿပီး ေခါင္းေအးေအးႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္သည္ကို အစီအစဥ္ဆြဲၿပီး လုပ္ၾကသူေတြ နည္းေသးသည္ဟု ျမင္မိသည္။ အႏုိင္ တိုက္ရမည္၊ ရန္သူ ကိုရန္သူ မွန္းသိပါေစဆိုသည့္ တဘက္စြန္း အေတြးအေခၚေတြမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ၾကရန္ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။

ခုေခတ္ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြတြင္ IQ အသိဉာဏ္ တင္မဟုတ္ EIQ လို႔ေခၚတဲ့ Emotional IQ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ဘယ္ေလာက္ထိန္းႏိုင္၊ မထိန္းႏိုင္ဆိုသည္ကိုပါ သတိျပဳလာၾကၿပီ။ အသိဉာဏ္ရွိမွ၊ သတိရွိမွ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းႏိုင္ပါမည္။


တာဝန္မတူရင္ အေတြးမတူပါ

ရာဇဝင္ ႐ုပ္သံလိုင္း (History Channel) တြင္ ေမာ္၏ ေနာက္ဆံုးေတာ္လွန္ေရး လႊင့္သြားပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ
ေတာ္လွန္ေရး အေၾကာင္းပါ။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အၿမဲဆဲဆိုေနၾကတဲ့ အေမရိကန္သမၼတ နစ္ဆင္တ႐ုတ္ျပည္ ကို အလည္လာေတာ့ အစိုးရက လူေတြကို လမ္းေပၚေမာင္းခ်ၿပီး ႀကိဳဆိုခိုင္းသည္။

ထိုစဥ္က စိတ္ဓါတ္ အလြန္တက္ေနတဲ့ တပ္နီလူငယ္၊ ခုေတာ့ ရင့္က်က္ေနၿပီျဖစ္သည့္ တ႐ုတ္မ တေယာက္က
ျပန္ေျပာရာမွာ တခ်ိန္လံုး ပစ္မွတ္အျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ရသည့္ နစ္ဆင္ကို အလံေတြကိုင္ၿပီး ႀကိဳဆိုရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘဝင္မက်လိုက္တာတဲ့။ ဒါကလမ္းေပၚက လူတဦး၊ ရန္စိတ္ ျပင္းထန္ေနသည့္ တပ္နီ လူငယ္တဦး၏ အျမင္။
သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေနရသည့္ ေမာ္ႏွင့္ ခ်ဴအင္လိုင္းတို႔ အျမင္က်ေတာ့ ဆိုဗီယက္႐ုရွားတို႔၏ ရန္ကမေသး။ ဝင္တိုက္ရင္ ခုခံဖို႔ ျပင္ေနရၿပီ။ ဘံုရန္သူကို ကစားဖို႔ အေမရိကန္ ဖဲကို လွည့္ကိုင္ရသည္။ လမ္းေပၚက အျမင္၊ေတာင္ေျခက အျမင္အရ ‘မုန္း မုန္း မုန္း - တိုက္ တိုက္ တိုက္’ တိုက္ေပၚက အျမင္၊ ေတာင္ထိပ္ကအျမင္က ရမ္းလို႔မရ။ တိုင္းျပည္တာဝန္က ရွိေသးတာကိုး။


ဉာဏ္ခ်င္းမတူရင္လည္း အေတြးမတူပါ

ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ေမာ္က ပါတီဗဟိုကို အေျမာက္နဲ႔ ပစ္ၿပီး အာဏာ ျပန္လုရတာေၾကာင့္ ဉာဏ္
နည္းတဲ့၊ အာဏါမက္တဲ့ ၎၏ဇနီးေဟာင္း ခ်န္ခ်င္းႏွင့္ေလးဦးဂိုဏ္းကို အားထားခဲ့ရသည္။ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ပါခဲ့ၾကသည့္ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေဟာင္း အမ်ားစုသည္ ခ်န္ခ်င္းတို႔၏ ရမ္းကားမႈ၊ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံခဲ့ၾကရသည္။

ဒီအခ်ိန္တြင္ ခ်ဴအင္လိုင္းသည္ ေမာ္ကို အမႊန္းတင္ထားသည့္ စာအုပ္နီ ကေလးကို ေဝ့ကာရမ္းကာ တပ္နီမ်ား
အႀကိဳက္ လိုက္ေအာ္ခဲ့ရရွာသည္။ တဘက္ကၾကည့္ေသာ္ ခ်ဴအင္လိုင္း အာဏာ႐ူးသည္။ ရာထူးမစြန္႔ႏုိင္ဘူးဟု
ထင္စရာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်ဳအင္လိုင္းဘက္မွ ျပန္ၾကည့္ေသာ္ ဒီလို ရပ္တည္ႏုိင္လို႔ အျပစ္မရွိသည့္သူေတြ အမ်ားႀကီးကို ကယ္တင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ပါတီ ေဂ်ာက္ထဲမက်ရန္ ထိန္းႏုိင္ခဲ့သည္။

လင္ေျပာင္ႏွင့္ ခ်န္ခ်င္းတို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ပက္ပက္စက္စက္ ေစာ္ကားၾကသည္။ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာမႀကီး ဟန္ဆုရင္၏ အႀကီးဆံုးသား (Eldest Son) ဆိုသည္ကို ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ ခ်ဴအင္လိုင္း၏ တိုင္းျပည္အေပၚ ထားသည့္ ေစတနာႏွင့္ ခံစားမႈကို သိျမင္ၾကရပါမည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်ဴအင္လိုင္းသည္ တိုင္းျပည္အက်ိဳးအတြက္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ေစာ္ကားမႈေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏုိင္ခဲ့သည္။

ေဒၚစုလည္း ဒီပဲရင္းတြင္ ၎ရဲ႕ အသက္ကို ထိပါး႐ုံမက လူရင္းေတြ ေသကုန္ၾက၊ စိတ္ခံစားမႈ မရွိဘဲေနပါ့မလား။ တေယာက္တည္း အံၾကိတ္ၿပီး ခံစားခဲ့ရတာေတြ ရွိႏုိင္သည္။ ဒါေပမဲ့ တိုင္းျပည္အက်ိဳးကိုေရွ႕႐ႈၿပီးတိုင္းျပည္ အတြက္ အေျဖရွာၾကရန္ အၿပံဳးမပ်က္ ဖိတ္ေခၚလ်က္ပင္။ ဒါျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္ဆိုသည္ကို သက္ေသ ထူ လိုက္ျခင္းပင္။

ခ်ဴအင္လိုင္းနဲ႔ တိန္႔ေရွာက္ပိန္တို႔ေတာင္ မတူၾကဘူး

ေမာ္က သူမေသခင္တြင္ legacy သမိုင္း အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး မွန္သည္ဟု ပါတီလိုင္းခ်ေပးသည္။ တိန္ကေခါင္းမာသည္။ ခ်ဴအင္လိုင္း ေသကာနီးတြင္ မင္းသေဘာတူသလားဟု တိန္ကိုေမး၏။ တိန္က “NEVER” လို႔ေျဖရာ၊ ခ်ဴအင္လိုင္းက ေအးအခုမွငါ ေအးေအးေဆးေဆး ေသႏုိင္ၿပီလို႔ျပန္ေျဖသည္တဲ့။

တ႐ုတ္ျပည္ စီးပြားေရး ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ တိန္ေရွာက္ပိန္သည္ နံမည္ေက်ာ္ခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္က Four Modernization Programs ေခတ္မွီတိုးတက္မႈ အစီအစဥ္ ေလးရပ္က စတာပါ။ ခ်ဴအင္လိုင္း၏ ေက်းဇူးေတြပါ။ ခ်ဴအင္လိုင္းသာ အတြင္းက တင္းမခံထားေသာ္ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ ေဟာင္းႀကီးမ်ား က်န္မည္မဟုတ္။ ခ်န္ခ်င္း
တို႔ ရမ္းတာႏွင့္ အားလံုးေသကုန္ၾကမည္။ ခ်ဴအင္လိုင္းေသၿပီး ေမာ္ေသေတာ့ ေတာ္လွန္ ေရးသမားႀကီးမ်ားေၾကာင့္ တိန္ေရွာက္ပိန္ ျပန္အာဏါထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။

အေပၚယံအျဖစ္ပ်က္ကိုၾကည့္ၿပီး ေတြးလွ်င္ ခ်ဴအင္လိုင္းလိုလူမ်ိဳးသည္ သစၥာေဖါက္။ အေတြးနက္သူေတြ အတြက္ခ်ဴအင္လိုင္းလို လူမ်ဳိးသည္ သူရဲေကာင္း။


တစ္လမ္းသြားမ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္

စစ္အစိုးရ အလိုမရွိ၊ သိန္းစိန္အစိုးရ ဒီမိုကေရစီအတု၊ တမတ္သားလႊတ္ေတာ္ ခုခ်က္ခ်င္းဖ်က္၊ ၾကားျဖတ္ အစိုးရ
ေထာင္ေပး စသည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ျပည့္လႊမ္းေနသည့္ေတာင္းဆို ခ်က္ကိုေတာင္းရင္း က်ေနာ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ တလမ္းသြားအေတြး ဝကၤဘာက မထြက္ႏုိင္တတ္တာျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ မိမိဆႏၵ မိမိျဖစ္လိုမႈ ေတြခ်ည္း။ ျဖစ္ႏုိင္/ မျဖစ္ႏုိင္ စဥ္းစားဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားတာျဖစ္တတ္ၾကသည္။


မီးလွ်ံ ဘယ္လႊတ္မယ္မွန္း မသိရတဲ့ တ႐ုတ္နဂါး ႏိုးထလာျခင္း

၁၉၈၈၊ ၈၉ ခုႏွစ္အတြင္း တ႐ုတ္ႀကီးက စစ္အစိုးရ၏ ထြက္ေပါက္။ အႏွစ္ (၂ဝ) ၾကာေတာ့ ျမန္မာျပည္က တ႐ုတ္ႀကီး အတြက္ ထြက္ေပါက္ ျဖစ္လာရၿပီ။ ေက်ာက္ျဖဴတြင္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းကို တ႐ုတ္က ေဆာက္ေပးခဲ့ၿပီး အခု ေရနံ၊ဓါတ္ေငြ႔ ပိုက္လိုင္း၊ ကားလမ္း၊ ေနာက္ အျမန္ရထားလမ္း ပါလာေတာ့မည္။

စစ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ျမန္မာျပည္သည္ ေရွ႕တန္းစခန္း လာျဖစ္စရာ ရွိသည္။ တ႐ုတ္ေလာင္စာ လံုၿခံဳေရးအတြက္
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပထဝီအေနအထားမွာ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ အေရးပါလာေနပါၿပီ။

စီးပြားေရးအရလည္း ေတာင္အာရွေဒသ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ သန္း ၆ဝဝ ရွိသည့္ အာဆီယံ ေစ်းကြက္ကို လႊမ္းမိုးရန္ (ျမန္မာျပည္လုပ္) တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ေရာင္းဖုိ႔ပင္။ တ႐ုတ္ပိုက္ဆံ တ႐ုတ္ အတတ္ပညာ၊ တ႐ုတ္ပညာရွင္ႏွင့္ တ႐ုတ္စက္႐ုံမ်ား ျမန္မာျပည္တြင္တည္ေထာင္။ ျမန္မာျပည္လုပ္ဆိုလွ်င္ အာစီယံ လြပ္လပ္စြာ ေရာင္းဝယ္ခြင့္
စာခ်ဳပ္ (AFTA) အရ အာစီယံေစ်းကြက္တြင္ေရာင္း။

ေတာင္အာရွဟုေခၚသည့္ သန္း ၁,ဝဝဝ ေက်ာ္သည့္ အိႏိၵယ ၊ သီဟို႒္ တို႔၏ေစ်းကြက္မ်ားကိုလည္း ဟိုးအရင္က ကုန္ကူးခဲ့ၾကသည့္ (ပိုးလမ္းမႀကီး) “Silk Road” ကတဆင့္ ျပန္ျဖန္႔။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အမည္မခံသည့္ ေရွ႕တန္း တ႐ုတ္ျပည္နယ္ Proxy Province၊ ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။ လူဦးေရႀကီးမားသည့္ ဟန္တ႐ုတ္ေတြသည္ တိဘက္၊ ဆင္က်င္းျပည္နယ္တြင္ပါ စီးပြားေရး ထူေထာင္ရန္ လွိမ့္ဆင္းလာၾကသလိုမ်ဳိး ျမန္မာျပည္ ျဖစ္လာခဲ့သည္ ရွိေသာ္။

...